Yeşile adanmış bir mevsimin ayak sesleri gelirken yavaş yavaş, ihtiyacımız olan biraz yalnızlık sanırım. Orman haftası, gözlerini gökyüzüne dikmiş, yalnız ama birlikte yarınlara uyanan ağaçları hatırlatıyor bana. Kardeşçe yaşamanın keyfine doyasıya varmak ve güneşli günlere uyanmak..
Olmaz dedi, olmaz…! Sahip olduğun alışkanlıklar yangına çeviriyor dünyayı…
Ses ver kuytuda ağlayan çocuklara, analara. Ses ver mazlumlara ki çaresizliğin hırçın kollarında yanmasın yürekler. Dünya olarak yalnız kalmaya ihtiyacımız var şu günlerde, anlamak ve yaşamak için. Yalnızlık, yarına daha güçlü çıkmak için…
Görünmeyen ortak bir düşmanın, koronavirüs hedefinde, yön bulmaya çalışıyor insanlık. Bir olmadan, birlikte hareket etmeden, zor olacak yarınlara ulaşmak. Kardeşçe yaşamaya alışmalı insan ve alışkanlıkları bu doğrultuda olmalı ki, dünya daha yaşanabilir, daha yeşil ve bol güneşli olsun.
Ses ver dedi, bak yanıyor karşıda ki ağaçlar..! Bakma öyle. Sessizliğin pençesinde mutluluğu yakalayamazsın. Yüreğinde ki sevgi sınırları aşmadan, insanı, insan olduğu için sevmeden ufka varamazsın. Yalnız kalmaya ihtiyacımız var şu günlerde, daha iyi anlamak için.
Aç sınırlarını, aç gönlünü paylaş var olanı, paylaş sevgiyi. Yoksa zorlu bir mecburiyetten kapatmak zorunda kalırsın bütün kapıları…
Yeni bir güne uyanacak dünya. Anlamış, görmüş, hissetmiş.. İnzivaya çekilmiş gönüller biz nerede hata yapıyoruz diyecek, diyecek ki alışkanlıklar değişecek. Paranın, varlığın hükmünün bir yere kadar ama birlikte yaşamanın keyfinin sınırsız olduğunu hissedecek ve şükredecek..
Eğitimci Yazar / Fatih Bircan
